[POEM] Հայ Եկեղեցին
Ժագ Ս. Յակոբեան
Դաժան դարեր անդադար կռփեր, կրծեր, խածխծերեն ձոյլ մարմինը անոր՝ դարերուն չափ հին ու ծեր։
Բայց իր խաչով, որ դրօշակ կը ծածանէ յադթօրէն, իր գմբէթով, որ կարծէք Արարատ է հոգեղէն,դեռ կայ, կանգուն է Հայ Եկեղեցին։
Թշնամիի հեռ ու հուր մոխրացուցեր են անոր Մագաղաթներն հայատրոփ ու նշխարներն հայաբոյր։
Բայց Նարեկով իր, որ թէ հեծեծանք է թէ նուագ, իր Ներսէսով, որ սոխակն է Յիսուսի,– աշխարհին՝դեռ կը վկայէ Հայ Եկեղեցին։
Սատանայի սեւ հովեր խեղդեր են վառ կանթեղներն Աղթամարի բիւրաւոր։
Բայց պսպղուն իր Աստղով Լուսաւորչի, զոր ոչ մէկ քամի կարող է մարել,էջմիածնով իր ոսկի, որ անշէջ ջահ է ինքնին, միշտ կը ճաճանչէ՜ Հայ Եկեղեցին։
Բարբար բանակ ու բաբան դարձուցին յուշ եւ փոշի Աղօթասլաց գմբէթներն հազար ու մէկ Անիի։
Բայց զատկական իր հազար զանգակներով յադթերգակ եւ Մաշտոցի ոսկեշար շարակնոցով, ծագէ ծագ Միշտ կը ղօղանջէ՜ Հայ Եկեղեցն։
Պիղատոսներ գոյնզգոյն, Գողգոթայէ Գողգոթա, արիւնն անոր քամեցին Տէր-Զօրներու խաչին վրայ։
Բայց Վարդանով անմեռ եւ Ապրիլով արեան գոյն, իր Յիսուսով յարուցեալ, եւ Հոգիով
Հայկական,Կայ, պիտի ապրի Հայ Եկեղեցին։
Պիտի ապրի։ Զի թէեւ ըլլամ անշուք քու որդին, Հաւատքի քար մը ես ալ կ՚աւելցնեմ իմ
կարգին Քրիստոսահիմ խարիսխին վրայ, զոր դարբներ են պապերս, որ լոյսդ երբեք չթօշնի, սիւներդ յաւէտ չփշրի,Մայրենի իմ տուն, Հայ Եկեղեցի։